... τα κυματάκια απαλά...

-Πώς πήγες Ν. μου?

-Εξαρτάται...

-Τι πάει να πει εξαρτάται, παιδί μου?

-ή ΕΓΡΑΨΑ 20 ή θα ΜΟΥ ΒΑΛΕΙ 15

-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Υ.Γ. Καλά αποτελέσματα σε όλα τα μαθητούδια και ΚΑΛΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!!!!!!

... έρμο παιδί....

-Μαμά, την τύφλα τους δεν ξέρουν οι εφημερίδες!!!

-...................(ωχ, παναγία μου, τι θ' ακούσω πάλι??)

-Μεγάλη μλκία, αυτό που γράφουν για Γολγοθάδες και εξετάσεις....

-................... (αν δεν μιλήσω, λες η συνέχεια να μη με στείλει???)

-Αν είχαν κάνει σε σχολείο έπρεπε να ξέρουν ότι αυτό που ζητούν από τα παιδιά δεν είναι να ανέβουν το Γολγοθά.....

-.......................(συνεχίζει το έργο της εξόντωσης, απτόητη)

-Είναι να περπατήσουν πάνω στη Νεκρά Θάλασσα....

-....................(ζω?)

-Κι όταν λέω Νεκρά Θάλασσα εννοώ την ηλιθιότητα ΚΑΙ του σχολείου ΚΑΙ των καθηγητών ΚΑΙ της ύλης ΚΑΙ των θεμάτων ΚΑΙ των παπαγάλων ΚΑΙ της βαθμολόγησης στο τέλος!!!

-...................(ΔΕΝ ζω, είναι σίγουρο....)




Υ.Γ. Καλό μήνα απανταχού γονείς!!

... λόγια φτωχά...

Είναι αυθεντικό, αυθεντικότατο από το σχολείο μου Ιστορία Α Γυμνασίου....
Όπως φαντάζεσθε η πρώτη ερώτηση είναι "τι γνωρίζετε για τη φράση μολων λαβέ" και η δεύτερη "ποιες οι διαφορές ελληνικού και φοινικικού αλφαβήτου"
Υ.Γ. Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδούδια (Δεν είναι τέλειο? η Ρούλα το είπε!)
Υ.Γ.2 Αν δεν μπορείτε να διαβάσετε τη φωτογραφιούλα, ξέρετε... κλικ επάνω της, μεγαλώνει και γίνεται ευανάγνωστη ευανάγνωστη (τώρα αυτό καλό είναι... κακό είναι... θα σας γελάσω και δεν το θέλω...)!

Τhe mom's song

Χρόνια πολλά στις απανταχού μανούλες !!!!!!!!

... όλα δικά μας...

Θρύλε, Θεέ μου, ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ μου!!!!!!!!!!!

... ήταν μικρό...

Παγκόσμια ημέρα κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών????
Σώωωωωπα!!!!

... των σπλάγχνων μου...

• έλεος! Δεν αντέχω πια! Συνεχώς τσακωνόμαστε για βλακείες και λάθη...

• Ναι, μαμά μου, αλλά πρέπει να μας αναγνωρίσεις κάτι..

• τι?

• Ποτέ δεν τσακωνόμαστε για το ίδιο λάθος δυο φορές.....

Υ.Γ. Καλό μήνα απανταχού γονείς!

... ταβέρνα...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Θανατηφόρο ζεϊμπέκικο από τον Island δίπλα σε μισοάδεια τραπέζια με χθεσινά ντολμαδάκια....

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Το γέλιο του νατασσακίου ψηφιοποιημένο για το ΥouTube δίπλα σε ποτήρια με μεσαίο κρασί που ο καταστηματάρχης θεωρεί (όπως αποδείχτηκε) Veuve Cliquot τουλάχιστον....

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Ο αστερΆκης με τα βαθιά μάτια του αγωνίζεται να συνεννοηθεί με το αεροπορικής λογικής σκαλοπίνι του (το οποίο το ανακάλυψε τυχαία κάτω από έναν από αυτούς τους κατεψυγμένους αρακάδες -ή μήπως ήταν καρότο?)...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Τα κόκκινα μαλλιά της Coco σε τρελλό χασαποσέρβικο πάνω στην πίστα δίπλα σε τραπέζια, όπου στις σαλατιέρες τα μαρούλια είχαν αποχωριστεί τα πάτρια εδάφη τη δεκαετία του 90 (τουλάχιστον)...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Οι διαπραγματεύσεις της mamma για τη Μύκονο σιγαλές μην τύχει και μας πάρουν χαμπάρι τα (κατά τ' άλλα συμπαθέστατα) ΚΑΠΗ Ανω Κορακότρυπας (και αρχίσουν τους εξορκισμούς) με τα οποία μοιραζόμασταν το μαγαζί...

Κυριακή μεσημέρι στο Περιβόλι τ' Ουρανού. Αστική εκδοχή του ρεμπέτικου με κοντραμπάσο και πιάνο στην ορχήστρα οι πολλλλλλλύ καλοί Τζώρτζης και Μαριώ και το Ρουλιώ με τον επιβεβαιωμένο απ' όλους μας (ακόμη και από την πρεσβυωπική εμένα) λογαριασμό των 600 Ευρώ στο χέρι, στέκεται μπροστά στον παπιονάτο maître d’hôtel που μόλις έχεις επαληθεύσει τον λογαριασμό..
---Δε μου λέτε, ξέρετε το ανέκδοτο με τον Κοζανίτη?
---Όχι
---Μπαίνει ένας Κοζανίτης σ' ένα άδειο σκυλάδικο έξω απ' τη Θεσ/νικη, πίνει, ρίχνει και τις βόλτες του και κάποια στιγμή ζητά τον λογαριασμό, ο οποίος έρχεται υπέρογκος
"Δε μου λές, ρε μάστορα, -λέει στον τύπο - εμένα βρήκες να γμσεις???
"Γιατί, -του λέει αυτός- βλέπεις κάναν άλλο????

---Δε συμβαίνει αυτό σε μας, κυρία μου....
---Ακριβώς, όμως!

Με τις υγείες μας.... Μόνο μην ξανακούσω ότι τα μαγαζιά πλήττονται γιατί θα κάνω φόνο!!!!!

Υ.Γ. Εμείς, ωστόσο, περάσαμε θαύμα, διότι είμαστε όλοι μαζί (και θα περνούσαμε θαύμα και στον πεζόδρομο με μπύρες και εμένα να τραγουδώ παράφωνα -καλά ίσως εκεί να υπήρχε ένα πρόβλημα) Και, mamma, θα πάμε Μύκονο κι ας τον κύριο στο Περιβόλι να πίνει μόνος του τον Σκούρα (και τον ανοιχτόχρωμο από κοντά!!)

... ηλιοτρόπια...

Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα!

Αν παραβλέψεις ότι ο Μάρτης (που είναι γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης) μας μούλιασε εφέτος και δε μας αφήνει να φορέσουμε το ολοκαίνουργιο πουκάμισο μεσ' στο λέλουδο και την κλάρα (άσχετο: όταν περάσει τούτη η μόδα κι επιστρέψουμε στα γνωστά καλά καφέ και μαύρα μας, όλ' αυτά τα χρωματουλιά ΜΕ λέτε τι θα τα κάμουμε? Τες παν! επιστρέφω στην άνοιξη)...
Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα!
Αν ξεπεράσεις την απαισιοδοξία που διασπείρει ο ισχυρισμός του Τ.S. Eliott ότι ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, αφού τι ξέρει αυτός από μεσογειακή άνοιξη? Σε μια έρημη χώρα διαβιούσε....
Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα!
Αν λησμονήσεις ότι ο Μάης (που μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ) αντί να είναι ο μήνας των λουλουδιών γίνεται ο μήνας των μεγάλων σφαγών σε Γυμνάσια και Λύκεια κι όπου αντί να πλέκουμε στεφάνια, συλλέγουμε τα μαργαριτάρια ανεπαρκών μαθητών ανέτοιμων καθηγητών...
Κι αφού τεκμηριώσαμε το ευωχές της άνοιξης ερχόμαστε στο δια ταύτα:
Η άνοιξη είναι ωραία τρα λα λα! πλην όμως είναι και η εποχή της (ωχ!) κηπουρικής...
Και καλά όταν έχεις κήπο. Καλείς τον επαγγελματία, τον σουλουπώνει, κουρεύει και τους καλλωπιστικοί θάμνοι (καθότι καλλιτέχνης) στρόγγυλους και μένεις εσύ να αναρωτιέσαι πότε φύτρωσε το γλειφιτζούρι στη μέση του γκαζόντος (το γκαζόν του γκαζόντος -κλίνεται κατά το παρόν) και τέλος πάντων ζείς εσύ καλά και ο επαγγελματίας καλύτερα (και πλουσιότερα). Αν όμως έχεις βεραντούλα με γλάστρες? Ποιον να καλέσεις χωρίς να ρεζιλευτείς σε φίλους γνωστούς (και φυσικά τον επαγγελματία)???
Αρχικά επιστρατεύεις τον καλόνε σου... Μια - δυο - τρεις... ε, στο 19 ήρθε κι έγκωσε ο χριστιανός. Τα στήλωσε και έκαμε τη μεγάλη εξέγερση
-Αν θες γλάστρες μόνη σου....
Στην αρχή το παίρνεις αψήφιστα (έλα, μωρέ, θα του περάσει -ΑΜ, ΔΕ!!)
Μετά το παίρνεις γαλύφικα (έλα, γλυκέ μου, δες πόσα άλλα κάνω εγώ στο σπίτι -ΤΙΠΟΤΑ)
Μετά το παίρνεις πατριωτικά (έλα, καλέ μου, αφού ο Κακλαμάνης βραβεύει τα πράσινα μπαλκόνια -Μένουμε ΧΑΛΑΝΔΡΙ κι επιπλέον ΔΕΝ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ)
Μετά το παίρνεις παρακλητικά (έλα, μωρό μου, καν' το για το χατήρι μου και θα δεις εγώ -Γιατί τόσα χρόνια για ποιανού το χατήρι το κάνει? Και ΤΙ ακριβώς είδε???)
Και τέλος το παίρνεις πεισματικά (θα το κάνω μόνη μου και ΔΕΝ θα σου ξανμιλήσω ΠΟΤΕ -Αμήν και πότε!!)
Κι έτσι εμπλέκεσαι στη χαρωπή διαδικασία κηπουρική βεράντας, για να καταλάβεις από το πρώτο βήμα, που είναι η επίσκεψη στο φυτώριο, πόσο ανεπαρκής είσαι γι αυτό που ανέλαβες...
Μπαίνεις, λοιπόν, στο φυτώριο και βρίσκεσαι να περνάς ανάκριση πρώτου (μη σε πω και δεύτερου και τρίτου) βαθμού, από τον φυτωριοϊδιοκτήτη για το αν στο μπαλκόνι σου έχει ήλιο, πού έχει ήλιο, πότε έχει ήλιο, πού το πιάνει ο αγέρας, πότε το πιάνει ο αγέρας, πού είναι ο βοριάς, αν πιάνει πάγος, πότε πιάνει πάγος, αν το βράδυ πέφτει υγρασία, πόση υγρασία, πού έχει περισσότερη υγρασία, πόσα τετραγωνικά είναι το μπαλκόνι, πόσες παλιές γλάστρες έχεις, ώστε να υπολογίσει πόσες ακόμα πρέπει να προστεθούν για να είναι κατανεμημένα τα φυτά σωστά σε ζαρντινιέρες, μεγάλες γλάστρες, μεσαίες γλάστρες και μικρά γλαστράκια που θα μπουν σε πολλαπλά σταντ, στο τραπέζι και σε σημεία που δε φανταζόσουν ότι πηγαίναν γλάστρες... Σε περίπτωση, δε, που αποτολμήσεις να διακόψεις την ανάκριση -καλέ, εγώ τρεις τέσσερις γλαστρούλες ήθελα να βάλω- το βλέμα απαξίωσης του φυτωριούχου θα σε πείσει ότι αφού δεν έχεις εμπεδώσει από τη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Κηπουρικής το κεφάλαιο περί αστικής κηπουρικής, κακώς κάκιστα τρώς το χρόνο του...
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι ανταπεξήλθες ηρωικά στην ανάκριση και ο καλός φυτοεπαγγελματίας αποφάσισε ότι ΔΕΝ είσαι χαμένη υπόθεση και συνεχίζει να ασχολείται μαζί σου... Τα δυσκολότερα έρχονται.
Ο αξιολογότατος ανθοπωλητής θεωρεί ότι για να φτιάξεις τις γλαστρούλες σου πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τη φοβερή gryllotalpa-vulgaris (την ποια?), που είναι έντομο από την calceolaria herbeohybrida (ορίστε?) που είναι φυτό και φοβερή λιχουδιά για την πρώτη. Πρέπει να μπορείς να τον παρακολουθήσεις να αραδιάζει
φυτά που είναι φυλλώδη και φυτά που είναι ανθοφόρα,
φυτά που θέλουν ίσκιο, φυτά που θέλουν ήλιο και φυτά που θέλουν ίσκιο επτά με οχτώ και ήλιο έντεκα με μία (τη νύχτα, νομίζω),
φυτά που θέλουν κρύο, φυτά που θέλουν ζέστη και φυτά που θέλουν κρύο Ιούνιο και Ιούλιο και Δεκέμβριο πρέπει να τα έχεις σε θερμοκρασία 36 βαθμών Κελσίου,
φυτά που θέλουν απάγκιο και φυτά που κάνουν απάγκιο στα άλλα φυτά (οι εθελοντές των φυτών ένα πράγμα),
φυτά που θέλουν παρέα και φυτά που είναι παντελώς αντικοινωνικά (ΣΕ λέει η αφελάνδρα με την πεπερόμια, οι καλύτερες φίλες, αντίθετα η καλαγχόη με τη γλωξίνια ούτε κουβέντα δεν αλλάζουν)
φυτά που θέλουν πολύ νερό και φυτά που θέλουν σπάνιο πότισμα και φυτά που πίνουν το νερό τους τρεις με πέντε από πηγή Αθαμανικών Ορέων με 14 άλατα και 22 ιχνοστοιχεία αλλιώς μουτρώνουν και δε βλέπεις άνθος ούτε για δείγμα.
Οι διαμαρτυρίες σου - καλιέ, εγώ δυο μαργαρίτες και δυο ζουμπούλια ήθελα να βάλω η χριστιανή- αντιμετωπίζονται με το υποτιμητικό βλέμα του ανθοεπιστήμονα, ο οποίος έχει ήδη σχεδιάσει τη βεράντα σου και είναι απολύτως πεπεισμένος ότι είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια η διαφωνία σου.
Κι έφτασε η αποφράς ώρα που θεωρείς ότι έληξες τα ζητήματα... Η προηγούμενη κακή στιγμή έχει περάσει, ο φυτοεπαγγελματίας σε έχει συγχωρήσει που τόλμησες να φτάσεις στο μαγαζί του χωρίς να είσαι συνδρομήτρια στο "Urban gardening for Total Idiots" (για τουλάχιστον 36 τεύχη) και το εντόπιο "Μπαλκόνι Φυτά και ο Άσχετος Κηπουρός" και θεωρεί ότι έχει καλύψει τα γνωστκά σου κενά. Έχεις περάσει και από το ταμείο, όπου κοιτώντας την απόδειξη στα χέρια σου αναρωτιέσαι μην τυχόν και αγόρασες μετοχές στο φυτώριο (και στην Mosanto, μη σε πω) και τώρα πρέπει να φορτώσεις τις αγορές οι οποίες πέρα από τα φυτά, περιλαμβάνουν:

• Αρκετό χώμα για να ξεκινήσεις δική σου χωματουργική επιχείρηση "Μπαζώνονται ρέματα Ο Μήτσος"

• Γλάστρες, πιατάκια, ζαρντινιέρες και σταντ ικανά να αναζωογονήσουν τις παρακμάζουσες κεραμοποιείες του Αμαρουσίου και τέλος

• Τόσα υγρά, στερεά και αέρια λιπάσματα και εντομοκτόνα και με τόσες οδηγίες (μία κουταλιά του γλυκού μπλε λίπασμα τρεις με πέντε το απόγευμα και μισή κουταλιά της σούπας πράσινο λίπασμα δώδεκα με μία το βράδυ, μισό ψέκασμα από το κόκκινο εντομοκτόνο το πρωί, πρό ποτίσματος και εν τέταρτο του ψεκάσματος από το άσπρο εντομοκτόνο το απόγευμα μετά το πότισμα) που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ η ογδοντάχρονη γιαγιά σου βάζει στο χέρι της στη σακούλα του σουπερμάρκετ που περιέχει τα εκατοντάδες φάρμακά της και πιάνει το σωστό φάρμακο στη σωστή ώρα και παίρνει τη σωστή δόση.

Η φόρτωση, λοιπόν, είναι απλή αν έχεις φορτηγό, έστω ένα αγροτικό. Είναι όμως εξαιρετικά πολύπλοκη αν έχεις ένα απλό Ι.Χ. Εγώ κοίτα να δεις έχω Ι(ιιιι).Χ(χχχχ). ... μικρό.... ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ... Στο δεύτερο σακί χώμα απλά ΔΕΝ υπήρχε πορτμπαγκάζ (ελληνιστί σκευοφόρος). Για καλή μου τύχη, βέβαια, είναι σχεδόν συναρμολογούμενο. Οπότε, όσοι από εσάς είδατε ένα κίτρινο Πούντο (εκεί!) κάμπριο να περνά ανθισμένο και καταπράσινο στους δρόμους του Χαλανδρίου, μπορείτε να ησυχάσετε, δεν μετατρέπει η κρίση τα αμάξια σε κινούμενες γλάστρες. Εγώ το μετέτρεψα σε "Μεταφοραί Φυτών ο Χρηστάρας" και αυτό για μια και μόνη φορά (του χρόνου θα πάω με νταλίκα στο φυτώριο, να 'χω και την αξιοπρέπειά μου).
Και τώρα στέκομαι στο μπαλκόνι, με εκατοντάδες γλάστρες, γλαστράκια, φυτά και φυτάκια, λιπάσματα και εντομοκτονάκια και αναρωτιέμαι ποιον ψυχολογικό εκβιασμό να χρησιμοποιήσω για να επανέλθουμε στην τάξη και να φυτέψει τα φυτά ο (που νογά) καλός μου, αλλιώς τα βλέπω να θνήσκουν εντός δεκαημέρου από τη φύτευση....

... καταπατήσανε...

Σήμερα είναι η μέρα κατά του ρατσισμού (και η μέρα της ποίησης και η πρώτη μέρα της άνοιξης, αλλά γι αυτά ΔΕΝ είμαι αρμόδια...Ούτε για τα υπόλοιπα, βέβαια, είμαι αρμόδια, αλλά χρειάζονται λιγότερο θράσος) βοήθεια μας και με χαρά να τη γιορτάσουμε.

Βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα τι στην οργή χρειάζονται αυτές οι επετειακές ημέρες πέρα από το να μας δίνουν άλλοθι, για να ζούμε τις υπόλοιπες 364 μέρες με όλες τις ιδεοληπτικές μας προκαταλήψεις, όλα τα ετεροφοβικά μας στερεότυπα και να μπορούμε να βγαίνουμε αυτή τη μία μέρα και να διαδηλώσουμε την απέχθειά μας για το φαινόμενο – που εμείς έχουμε διατρανώσει.

Κι έπειτα, γιατί ακριβώς επετειαζόμαστε σήμερα? Ποιον ακριβώς ρατσισμό απορρίπτουμε? Ποιος είναι αυτός ο άλλος, που ανατρέποντας κατεστημένες κατηγορίες απειλώντας μας με το άγνωστο, μας οδηγεί στο να τον παραμερίζουμε εν φόβω και τρόμω (που λέει και ο καλός Kearney).

Ποιος είναι αυτός ο ξένος που επετειακά δηλώνουμε ότι ΔΕΝ εχθρευόμαστε και δεσμευόμαστε να μην ορίζουμε την ταυτότητα μας έναντι και εναντίον του? Είναι ο Βάρβαρος των Ελλήνων? Ο Ετρούσκος των Ρωμαίων? Ο Εβραίος των κεντροευρωπαίων Προτεσταντών του μεσαίωνα? Ο Άγριος των W.A.S.P. του 16ου αιώνα? Ο Μαύρος των Αμερικανών βαμβακοφυτοϊδιοκτητών του 18ου και 19ου ? Ο Μουσουλμάνος της μετανεωτερικής πολυπολιτισμικότητας?

Αναρωτιέμαι, καθώς στεκόμαστε στο μέσο μιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης με σακατεμένες ταυτότητες και ελλειμματικές προσωπικές διαδρομές, μήπως απασχολημένοι/ες να αντιτιθέμεθα επετειακά σε, εν πολλοίς, ξεπερασμένους (ούτε ο Άδωνις -τι παει να πει ποιος Άδωνις?- δεν παραδέχεται ότι τρέφει ρατσιστικά αισθήματα για κανένα από τους ανωτέρω) ρατσισμούς, αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι η πόλωση ανάμεσα στο εμείς και το αυτοί μετατίθεται σε όλο και κοντινότερες κατηγορίες?

Αναρωτιέμαι μήπως προσπαθώντας ν’ απλοποιήσουμε την ύπαρξή μας, ο αποδιοπομπαίος τράγος είναι πια πολύ πιο καθημερινός? Μήπως από τον υπερβατολογικά μακρινό έτερο (που η απόσταση κάνει απλή την αποκήρυξη κάθε ρατσιστικής αντιμετώπιση του), περάσαμε σ’ ένα δίχτυ δυσδιάκριτων ρατσισμών που αφορούν στον ένσαρκο και πολύ απτό διπλανό αλλότριο?

Μήπως ενώ όλοι με ζέση και ειλικρίνεια καταδικάζουμε όλες τις εκδοχές σύγχρονου φονταμενταλισμού αφήνουμε να παρεισφρέουν εκατοντάδες καθημερινοί ρατσισμοί? Μήπως επιτρέπουμε την ενεργοποίηση δεκάδων ανεπαίσθητων στερεοτυπικών ιδεοληψιών γύρω από μια (μεταφυσική σχεδόν) έννοια καθαρότητας, ομοιογένειας και συμμόρφωσης των πληθυσμών προς κάποια (αυθαιρέτως επιβαλλόμενα αλλά καθολικά ισχύοντα) κανονιστικά και ομαλοποιητικά κριτήρια που ευνοούν την απόρριψη και τον αποκλεισμό?

Μήπως ο ρατσισμός σήμερα δεν αφορά στην άλλη φυλή, την εχθρική φυλή από άλλο τόπο που προσπαθεί να παρεισφρύσει στην κρατική οντότητα και να την αλλοιώσει? Μήπως ο ρατσισμός σήμερα αφορά στη διαίρεση μιας και μοναδικής φυλής σε ανώτερη και κατώτερη?

Μήπως σήμερα ζούμε έναν κοινωνικό ρατσισμό που (κατά τον παππού Foucault) είναι ένας ρατσισμός της κοινωνίας ενάντια στον ίδιο της τον εαυτό? Μήπως ζούμε έναν εσωτερικό ρατσισμό που αφορά στη διαρκή κάθαρση του (φαντασιακά ομογενούς) κοινωνικού σώματος από τους παραεκκλίνοντες από τη νόρμα, από τους δυσ(α)προσάρμοστους στην κοινωνική τυποποίηση?

Μήπως οι εθνο-βιολογικοί ρατσιστικοί λόγοι, οι οποίοι, στην ουσία, νομιμοποιούσαν τους φυλετικούς αποικιοκρατικούς πολέμους του 18^ου και 19^ου αιώνα που επέτρεπαν την επιβολή στυγνών εξουσιών και κυνικών οικονομικών εκμεταλλεύσεων της (δήθεν) κατώτερης –πολιτισμικά αλλά κυρίως βιολογικά– φυλής από την (ξαναδήθεν) ανώτερη, έχουν δώσει τη θέση τους σ’ έναν κοινωνικοβιολογικό ρατσισμό?

Από τη θεματική των δυαδικών φυλετικών διαχωρισμών, της επιβολής της (με ψευδοδαρβινικά κριτήρια) ισχυρότερης βιολογικά φυλής, αυτής με τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα... από τη θεματική της προστασίας της καθαρότητας μιας φυλής από τα παρεισφρύοντα εκφυλιστικά στοιχεία που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση, την ευημερία και την εξέλιξη της (ακραία έκφανση του οποίου ήταν οι ναζιστικές θηριωδίες) μήπως περάσαμε στον ρατσισμό της εσωτερικής καθαρότητας?

Μήπως ο φυλετικός εχθρός της μετανεωτερικότητας, το θύμα του ρατσισμού είναι ο διαφορετικός άλλος? Μήπως (λέω μήπως), είναι ο γηράσκων, ο άρρωστος, ο πνευματικά διαταραγμένος, ο εξαρτημένος από τις ουσίες και όλο και εντονότερα ο παχύσαρκος και ο καπνιστής, τα δύο σώματα τα κατ’ εξοχήν αρνούμενα να συμμορφωθούν στο κοινωνικά προκαθορισμένο σωματικό ήθος, στον ηθικά ρυθμιστικό σωματικό κώδικά?

Μήπως η προϊούσα ιατρικοποίηση της κοινωνίας ανάγει το (παρεκκλίνον από τον -αυθαίρετα οριζόμενο ως- φυσιολογικό Δείκτη Μάζα Σώματος) παχύσαρκο σώμα, το (αποκλίνον από τη νεανικότητα) γηράσκον σώμα, το (παραμορφωμένο) σώμα που νοσεί, την (αγνοούσα τις υγιεινολογικές προειδοποιήσεις) συμπεριφορά του εθισμένου, του καπνιστή, σε κοινωνικές ανωμαλίες που πρέπει να διορθωθούν, να ρυθμιστούν, να επανενταχτούν συμμορφούμενες στο πρότυπο και τον κανόνα, αλλιώς να εκλείψουν?

Μήπως ο σημερινός (διαρκώς εξαπλούμενος) ρατσισμός είναι το αποτέλεσμα μιας βιο-ηθικής, όπου η παχυσαρκία, η εξάρτηση, η νόσος, το γήρας, το κάπνισμα, γίνονται οι αποδείξεις των θανάσιμων αμαρτημάτων της λαιμαργίας, της οκνηρίας, της λαγνείας, της ακηδίας, της οργής? Μήπως το ζήτημα δεν είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ο εθισμός, η πνευματική νόσος per se, αλλά το ότι αυτά τα άτομα χαρακτηρίζονται ως ανίκανα να εγκολπωθούν μια (τεχνητά εκλογικευμένη) βιοηθική, ανίκανα να αυτοπειθαρχηθούν και, σε τελική ανάλυση, ανίκανα να λειτουργήσουν με υπευθυνότητα απέναντι στο σύνολο, αφού (θεωρητικά) με τις πράξεις τους το θέτουν σε κίνδυνο τόσο βραχυπρόθεσμο (οι κίνδυνοι του παθητικού καπνίσματος) όσο και μακροπρόθεσμο (ο φόβος εκφυλισμού της ράτσας από τον παχύσαρκο, τον εθισμένο ή τον πνευματικά και σωματικά νοσούντα)?

Κι έτσι, ο βιολογικά ενάρετος και κοινωνικά υπεύθυνος παγκόσμιος βιο-πολίτης (κατά τον σύννου ερευνητή Evans), που ρυθμίζει τη ζωή του οραματιζόμενος μια δημόσια ευμάρεια οριζόμενη από την ευταξία, την ευπείθεια στις βιοϊατρικές επιταγές και, εν τέλει, την βιολογική ομογένεια του κοινωνικού συνόλου, με την αρωγή της (εξαντλούσας τις υποχρεώσεις της σε μια ρητορική ορθής βιο-διαχείρισης) πολιτείας, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό (στανικές) σταυροφορίες για την εξάλειψη των προβλημάτων που δημιουργούνται από τις βιολογικές παραβατικότητες. Διεξάγει με θρησκευτική ευλάβεια και άκαμπτη προσήλωση εκστρατείες ενημέρωσης και παρέμβασης υπέρ του γενικότερου καλού, όπου ο καπνιστής, ο παχύσαρκος, ο γέρων (διότι γριές ΔΕΝ υπάρχουν) ο εξαρτημένος πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να εκλείψει, μέσα από τη συμμόρφωσή του, ή στη χειρότερη να κρυφτεί μέσα στην ντροπή, το όνειδος και την ενοχή...

Αναρωτιέμαι (η καπνίστρια, ήδη καταδιωκόμενη και μελλοντικά υπό εξόντωση) μήπως ο σημερινός ρατσισμός αφορά στις νομιμοποιημένες (από νομοθετικές παρεμβάσεις και κανονιστικές απαγορεύσεις) ρητορικές επιθέσεις, τον στιγματισμό και στη (θεσμοθετημένη οσονούπω) κοινωνική απομόνωση των (οριζόμενων ως) αποκλινόντων, εξαρτημένων, νοσούντων, παχυσάρκων και καπνιστών?

Αναρωτιέμαι μήπως, (παραβλέποντας ότι, όπως λένε θεωρητικοί της έρευνας, η επιστήμη ΔΕΝ παρέχει βεβαιότητες και ότι πρέπει να δυσπιστούμε σε οιονδήποτε ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη επιστημονική αλήθεια) η ιεροποίηση (ΟΚ δεν υπάρχει η λέξη, αλλά έτσι καταλάβατε, το point) επιστημονικών ευρημάτων και δεδομένων (μέσα από την αναπλαισίωσή τους από τα Μ.Μ.Ε. και τη λαϊκή κουλτούρα) και η παρουσίασή τους ως απόλυτη γνώση, ως το σωστό πρακτέο, όχι μόνο για το άτομο αλλά κυρίως για να προστατευτεί και να μη βλαφτεί το κοινωνικό σύνολο, δημιουργούνται από τη μια άτομα/ενσώματες υπάρξεις υψηλού στάτους, άξια μέλη του κοινωνικού γίγνεσθαι και από την άλλη, υποκείμενα άνευ αξίας που τους αξίζει ο αποκλεισμός, η πειθάρχηση μέσω της επιβολής και της απαγόρευσης και σε ακραίες περιπτώσεις η ποινή ακόμα και ο εγκλεισμός????

Και (επειδή ήδη φαντάζομαι πόσοι -ορθώς- αντικαπνιστές, πόσοι -σωστά- οπαδοί της υγιεινής ζωής, πόσοι -απολύτως δικαιολογημένοι- σταυροφόροι κατά των ουσιών, πόσοι -καλοπροαίρετοι- πρέσβεις των φαρμακευτικών ρυθμίσεων των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών παρεκκλίσεων θα ανατριχιάζουν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές), αφού δηλώσω ότι το ερώτημα είναι οντολογικό και όχι πραγματολογικό (δλδ σε περίπτωση που το σωστό και το πρακτέο θεωρούνταν το κάπνισμα και υπήρχε νομοθεσία, που μας ανάγκαζε να γίνουμε όλοι καπνιστές, ή σε περίπτωση που το φυσιολογικό θεωρούνταν το παχύσαρκο και το υπέρβαρο και οι διαφημίσεις μας υποχρέωναν -υπόρρητα- να γίνουμε αφράτες/οι ως πίνακες του Ρούμπενς, ή σε περίπτωση που η πνευματική ηγεμονία ανήκε στους καταθλιπτικούς και οι κρατούσα ιατρική με τις φαρμακευτικές της παρεμβάσεις μάς επέβαλε να κυκλοφορούμε κάτι σαν τους Tokio Hotel, θα χρησιμοποιούσα τα ίδια επιχειρήματα) έρχομαι να θέσω το τελευταίο μου ερώτημα:

Μήπως (λέω μήπως), εν κατακλείδι, όλοι αυτοί οι δυσδιάκριτοι ρατσισμοί δεν είναι παρά ακόμα ένα όπλο της αστικής κοινωνίας, η οποία δεν υπερισχύει (καταγάγοντας νίκη λαμπρή επί) των προλεταριακών τάξεων με τη συσώρευση του πλούτου και των διοικητικών πόρων, αλλά επειδή κατέχει την ικανότητα να επιβάλλει μια συγκεκριμένη ηθική, έναν ομογενοποιημένο τρόπο ζωής και μια υποταγμένη σ' αυτά (τα σωστά και comme il faut) βούληση???

... τα πρόωρα μέτρα...

Εδώ βλέπετε μια πρόταση (είμεθα ανοικτοί και σε εναλλακτικές) για το καινούργιο μου άβαταρ, καθώς με μισθό ΜΙΚΤΑ 1.8οο και κάτι ψιλά ευρώ (μετά από ΕΙΚΟΣΙ χρόνια στην εκπαίδευση) η κυβέρνηση και οι λακέδες της με ανακήρυξαν τη δημόσια, ΡΕΤΙΡΕ....

... όταν σε συλλογίζομαι...

Ας όψεται το νατασσάκι και οι σταυροφορίες που μονίμως υιοθετεί... Ας όψεται και η αδυναμία μου στους (μεγάλους λησμονημένους της μουσικής) Χατζιδάκι και Φλέρυ Νταντωνάκη...

... ψήνονταν στον πυρετό...

Είναι απίστευτο, ότι 60 - 80 εκατομμύρια φιλικά (για τον άνθρωπο) μικρόβια ζουν σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό του δέρματός μας. Δυστυχώς, κάποιο από αυτά αποφάσισε να αυτονομηθεί, να αφήσει τις φιλικότητες και τις αηδίες και να περάσει σε εχθροπραξίες κατακυριεύοντας πολύ περισσότερο ζωτικό χώρο, απ' ότι του αναλογεί. Και καθώς με βρήκε απροετοίμαστη, με κατατρόπωσε το άθλιο....

Το καλό με τις ιώσεις είναι ότι σε βάζουν σε μια διαδικασία γνωριμίας με το σώμα σου... Το κακό είναι ότι το κάνουν με επώδυνο τρόπο.
Εγώ, για παράδειγμα, εξ' αιτίας της ίωσής μου, έμαθα ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ένας εξαιρετικά πολύπλοκος μηχανισμός στον οποίο βρίσκονται 206 οστά, 600 μυς και περισσότερες από 1200 μυοσκελετικές ενώσεις. Το κακό είναι ότι το έμαθα διότι πονούσαν όλα αυτά τα κόκαλα από το πιο μικρό που (δεν θυμάμαι πώς στην οργή λέγεται και ΔΕΝ είμαι το νατασσάκι για να τρέχω στους Γούγληδες αλλά ξέρω ότι σίγουρα) βρίσκεται στο αυτί μας, ως το μηριαίο που είναι το πιο μεγάλο. Βεβαιώθηκα, επίσης, τόσο για τον αριθμό των μυών, καθώς από τον μικροσκοπικό stapedius (κάνω την έξυπνη τώρα) στο κέντρο του αυτιού ως τον μέγα ραχιαίο, που είναι ο μεγαλύτερος, ήταν όλοι απολύτως (και ανεπανόρθωτα) πιασμένοι, όσο και για τον αριθμό των ενώσεων, αφού όλες έκαναν αυτόν τον ήχο σκουριασμένης πόρτας σε κάθε μου (επώδυνη) κίνηση.
Βέβαια, αυτή η ίδια ίωση με έβαλε και σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των πληροφοριών που συλλέγεις. Για παράδειγμα έμαθα ότι (πάντα σύμφωνα με τους επιστημόνους) κατά μέσο όρο ο άνθρωπος ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του μέσα σε μια μέρα 9365 φορές. Ωστόσο, έχω βάσιμες υποψίες ότι αυτή η πληροφορία είναι λαθεμένη, καθώς τις τελευταίες μέρες αυτή η λειτουργία είναι πρακτικά αδύνατη. Τα βλέφαρά μου, τα οποία ζυγίζουν πάνω από 100 κιλά (κι ας έρθουν οι ανατόμοι να με διαψεύσουν) το καθένα, παραμένουν πεισματικά στο κλειστό (ρίψατε σημείωμα στη χαραμάδα και θα επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί σας).
Ταυτόχρονα, μέσω της ίωσης, διαπιστώνεις ότι οι μετατροπές των συνθηκών λειτουργίας, αυτού του εξαιρετικού μηχανισμού, δημιουργεί αρκετές απρόσμενες βλάβες. Με τη θερμοκρασία μου, για παράδειγμα, να πηγαινοέρχεται στους 39^ο C, είναι σίγουρο ότι έκαιγα πολύ περισσότερο από τους 100.000 νευρώνες, που υποτίθεται ότι χάνονται κατά μέσον όρο καθημερινά από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό σημαίνει ότι από τους 100.000.000 νευρώνες, που (σύμφωνα με έγκυρες έρευνες) περιέχει ο ανθρώπινος (λέμε τώρα) εγκέφαλός μου, πρέπει να έχω ένα σοβαρό έλλειμμα, το οποίο εξηγεί το ακίνητο και απλανές βλέμμα της αγελάδας, με το οποίο κοιτώ τους γύρω μου, και τον απίστευτο πονοκέφαλο, που κάνει αδύνατη την παρακολούθηση οποιασδήποτε συζήτησης περιέχει συλλήψεις συνθετότερες της (υπερβατολογικά απόλυτης) έννοιας του ΘΡΥΛΟΥ.
Αυτή η απώλεια νευρώνων πρέπει να φταίει για τις αδιανόητες εμμονές, που με κατακυριεύουν, όπως το να προσπαθώ να επιβεβαιώσω κατά πόσο το ανθρώπινο σώμα έχει 45 μίλια νεύρα. Ακόμη, βέβαια, δεν έχω κατορθώσει να τα μετρήσω, καθώς είναι ένα κουβάρι στα πάτωμα, μπροστά στον καναπέ μου όπου τα διάφορα μέλη του σώματός μου τα αναζητούν και προσπαθούν να τα ξεμπερδέψουν, μπας και κατορθώσουν να υλοποιήσουν έστω κάποιες απλές κινήσεις, όπως να σηκώθεί το χέρι μου και να απαντήσει στο τηλέφωνο που (χειροτερεύοντας τον πονοκέφαλό μου) χτυπά δαιμονισμένα ή να κατορθώσουν τα πόδια μου να φτάσουν στο νεροχύτη, ώστε τα χέρια μου να γεμίσουν ένα ποτήρι νερό από τη βρύση και να καταπιώ (προσπαθώντας να καταπολεμήσω τον πονοκέφαλό μου) ένα παυσίπονο.
Η ίωση είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσεις πόσο σημαντικές είναι ικανότητες του ανθρώπινου οργανισμού που συνήθως θεωρείς αυτονόητες. Για παράδειγμα από τις 50.000 διαφορετικές μυρωδιές, που υποτίθεται ότι αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη μύτη εγώ αυτή τη στιγμή αντιλαμβάνομαι... καμία...! Τσιγάρο, ποτό, τα αθλητικά της Ν., η άμμος της γάτας, τα σουβλάκια που τρώνε αυτοί οι σπαστικοί (και παντελώς απρόθυμοι να μου συμπαρασταθούν, ως οικογένεια) δίπλα μου, η (παντελώς αηδία, παρ' όλες τις καλές προθέσεις της μαμάς μου) κοτόσουπα που τρώω εγώ, ε! όλα μια μυρωδιά... Τη μυρωδιά της αρρώστιας.
Μια ιώση χρησιμεύει επίσης για να αποκτήσεις εμπειρίες άλλων μορφών ζωής. Για παράδειγμα από τα 5-8 λίτρα αέρα που (πάντα σύμφωνα με έγκυρους επιστημονικούς κύκλους) ένας άνθρωπος εισπνέει κάθε λεπτό, είναι ζήτημα αν εγώ κατορθώνω να προσλάβω τα μισά. Γεγονός που με κάνει να ακούγομαι σαν τη Λάση μετά από πολύωρο κυνήγι γάτας.
Η ίωση, παρεμπιπτόντως, μπορεί να κάνει τους γύρω σου ευτυχισμένους για απροσδόκητους λόγους. Για παράδειγμα, καθώς οι μύες που χρησιμοποιεί ο άνθρωπός για να προφέρει μια και μόνο λέξη είναι 72 και επειδή (το εμπεδώσαμε) οι δικοί μου πονάνε φριχτά, περιορίζομαι (προς μεγάλη ικανοποίηση τόσο της Ν. όσο και του Μ. ) σε ήχους όπως μμμμμ! γκγκγκγκγ! που, όσο να πεις, παραπάνω από άντε πέντε, άντε δέκα μύες δε θα χρειάζονται. Αυτό περιορίζει σημαντικά την επικοινωνία μέσ στο σπίτι, αλλά αυξάνει την ηρεμία και τη δυνατότητα να εκλείψουν διάφορες παρεξηγήσεις.
Άσχετα από την ίωση πάντως, το συκώτι του μέσου ανθρώπου ζυγίζει περίπου δύο κιλά, αλλά το δικό σας πρέπει να είναι αρκετά βαρύτερο, τόση ώρα που σας το πρήζω. Γι αυτό λέω να την κάνω σιγά σιγά, με περιμένουν θερμόμετρα, ασπιρίνες και μια αρκετά θυμωμένη Ν. καθώς δεν ευοδώνονται οι προσπάθειές της να κολλήσει και να γλυτώσει κανα δυο μέρες σχολείο...

... Σου το 'πα...

--Πάλι άργησες.... Αν ξαναργήσεις, θα πάρω το πρώτο κοριτσάκι που θα περάσει μπροστά από το αυτοκίνητο και θα φύγω!! Στο λόγο μου! Έτσι κι αλλιώς, όλα ίδια είσαστε...

--Μα είσαι μάνα τώρα εσύ???? Όχι πες μου είσαι μάνα??? Δεν είσαι μάνα... Τι σόι μάνα δε βλέπει πόσο μοναδικό είναι το παιδί της?????

-- Καλά παιδάκι μου μη φωνάζεις.... Μοναδική είσαι, σε πειράζω. Κι ούτε για μια στιγμή στη ζωή μου δε θέλησα ένα άλλο παιδί....

--Μεταξύ μας, κι εσύ καλή είσαι. Κι από μικρή νόμιζα ότι είσαι η πιο έξυπνη απ' τις μαμάδες κι οι ιδέες σου είναι... έτη φωτός μπροστά!

--Τσάμπα, με καλοπιάνεις... ! Λες και δεν ξέρω ότι Ο ΘΕΟΣ είναι ο πατέρας σου!!!!

-- Κοίτα.... Έχεις όλα τα προσόντα για τη δουλειά, αλλά, δυστυχώς, τη θέση τη δώσαμε σε άλλον...

Υ.Γ. Καλόν μήνα απανταχού γονείς. Α! και καλή Σαρακοστή


Ο χαρταετός δανεικός από το Νόστιμον ήμαρ

...πάει πέρα...

Μετά την επιβεβαίωση των τρομερών ικανοτήτων του κρατικού μηχανισμού όταν βρίσκεται σε ετοιμότητα

η κακοκαιρία σκιάχτηκε και αποφάσισε να παρακάμψει την ελληνική επικράτεια

... ανεμοστρόβιλος...

Σε συνεχή ετοιμότητα ο κρατικός μηχανισμός για την αντιμετώπιση των προβλημάτων από την (αναμενόμενη -σ.σ.) κακοκαιρία

ωχ

... είχες πάντα κάτι ξεχάσει....

Αγαπητέ κ. Σπηλιωτόπουλε,
πληροφορήθηκα, με χαρά, ότι (όπως όοοοοολοι οι προκάτοχοί σας, έτσι κι εσείς) ξεκινήσατε τις προσπάθειες για να λύσετε τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας μας, τα οποία συνοψίζονται στην εξής δομικής σημασίας φράση:

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αναρωτιόμουν, ωστόσο, μήπως πριν λύσετε το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα που σας απασχολεί, λέω μήπως (αντίθετα από τους προκατόχους σας), θα ήτο δυνατό, να ασχοληθείτε, ή έστω να βάζατε κάποιον από τους υφυπουργούς σας (δεκτοί και Γενικοί, Ειδικοί και Ιδιαίτεροι Γραμματείς -που πάντα είχα την απορία ποια είναι η ιδιαιτερότητά τους) να ασχοληθεί με κάτι τετριμμένα και ασήμαντα ζητηματάκια που μάλλον καθορίζουν την

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Και αναρωτιέμαι, τώρα, εγώ, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης στην άθληση. Για παράδειγμα, το σχολείο μου (ένα μέσο κτιριακά αθηναϊκό σχολείο) ΔΕΝ διαθέτει γυμναστήριο. Στα σχέδια βέβαια, πρέπει να διέθετε, αλλά υποπτεύομαι ότι ο χώρος που προοριζόταν για γυμναστήριο είναι αυτός που αργότερα βαπτίστηκε αίθουσα εκδηλώσεων και ο οποίος πολύ σύντομα μας άφησε χρόνους (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε), στην προσπάθεια να εξασφαλιστούν δυο παραπανίσιες αίθουσες (που τελικά δεν έφταναν), ώστε τα δυο σχολεία που συστεγάζονταν σε δυο βάρδιες να συστεγαστούν σε μία.
Έτσι, γυμναστές και παιδιά (θεωρούμενοι επί πλέον και τυχεροί) ξενιτεύονται σ' ένα γηπεδάκι του Δήμου Αθηναίων, δίπλα στο σχολείο, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ρέμα -μάνα μου δεν είναι ψέμα - αφού, μη γελιέστε, όλη η περιοχή κάτω από την Κατεχάκη ένα μπαζωμένο ρέμα ήτο (και παραμένει), αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι όταν έχει νοτιά, διδάσκουμε κωπηλασία, όταν έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα διδάσκουμε καταδύσεις κι όταν βρέχει την ίδια μέρα διδάσκουμε κάνιονινγκ (ξέρετε, αυτό που δένονται ο εις με την έτερη κι όλοι μαζί διασχίζουν καταρράκτες, κρημνούς και φουσκωμένα ποτάμια) ελπίζοντας ότι δε θα μας δούμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων:

ΝΕΟΣ ΛΟΥΣΙΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΙ ΜΑΘΗΤΕΣ... ΤΟ ΥΠΕΠΘ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ ΑΝ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΛΑΘΟΥΣ.

Και ξανααναρωτιέμαι, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των παιδιών στην ξεκούραση. Για παράδειγμα, υπουργέ μου, ακόμη χειρότερα από το μέσο κτιριακά σχολείο, το σχολείο μου ΔΕΝ διαθέτει ούτε αυλή, αφού τη θυσίασε και αυτή στο βωμό της μονής βάρδιας, κλείνοντας υπόστεγα, ανοίγματα (και διαδρόμους μη σε πω,) στο κυνήγι της απαραίτητης διδακτικής αίθουσας.
Έτσι τα (δεκατριάχρονα, δεκατετράχρονα, δεκαπεντάχρονα, πάνω στην τρέλα τους) παιδάκια μας, αντί να τρέχουν, να παίζουν, ακόμα και να τσακώνονται έχουν κάνει το σχολείο μας άντρο των Μπούκις... Περνούν την ώρα τους στοιχηματίζοντας με απόδοση 4,8 αν χρειάζονται περισσότερα βήματα για να διασχίσουν την απόσταση σκαλιά-μάντρα ή την απόσταση μάντρα-παγκάκι, με απόδοση 21,2 το πόσοι συμμαθητές τους θα πέσουν πάνω τους στην προσπάθεια να διασχίσουν την απόσταση κυλικείο-βρύσες και με απόδοση 1, 1 πόσοι μαθητές θα ποδοπατήσουν τον επιβλέποντα καθηγητή (μεγάλο σουξέ αυτό το στοίχημα, αλλά με μικρές αποδόσεις διότι ΟΛΑ προσπαθούν να τον πατήσουν, βγάζοντας το άχτι τους απάνω του). Σε περίπτωση, δε, βροχής, τα στοιχήματα και οι αποδόσεις εκτινάσσονται στα ύψη, για το πόσα παιδιά, χωρίς ν' αγγίζουν το ένα το άλλο, χωράνε οι διαδρόμοι αν δεν αναπνέουν και πόσα όταν αναπνέουν....

Και ξαναματααναρωτιέμαι καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των εκπαιδευτικών σε ένα αξιοπρεπές γραφείο. Για παράδειγμα, στο σχολείο μου, για εικοσιδύο άτομα σύλλογο, υπάρχουν τέσσερα γραφεία, (σύνολο 12 συρτάρια) έξι ράφια και πέντε ντουλάπια (όλα δουλειά μαραγκού της γειτονιάς) για τα βιβλία όοοοοολων των συναδέλφων, τα γραπτά και τις εργασίες όοοοοολων των μαθητών, συν τις μακέτες της τεχνολογίας συν τις μπάλες, τις σκυτάλες και τους κώνους των γυμναστών συν τα εικαστικά έργα των μαθητών στα καλλιτεχνικά, συν τα κασετόφωνα των μουσικών, συν την υποτιθέμενη βιβλιοθήκη με βιβλία του μαθητή και του καθηγητή, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και ότι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί άμεσης χρήσης σχολικό βοήθημα.
Έτσι, για ένα συρτάρι ή ένα ντουλάπι δίνεται μάχη σώμα με σώμα (φήμες κυκλοφορούν ότι φιλόλογος για να εξασφαλίσει συρτάρι για τα γραπτά της, κρατούσε δεμένη έτερη φιλόλογο τέσσερις μέρες μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθεί κατ' επανάληψη την εκπομπή της Παναγιωταρέα με καλεσμένο τον Μπαμπινιώτη και θέμα τον διάλογο για την Παιδεία, μέχρι που η άλλη δεν άντεξε το φριχτό βασανιστήριο και υπέγραψε παραχωρητήριο!), γίνονται ύποπτες συναλλαγές (εγώ για το συρτάρι μου πλήρωσα τέσσερα κρουασάν και δυο τυρόπιτες, ενώ έχω έγκυρες πληροφορίες ότι η γυμνάστρια για το ντουλάπι που βάζει τις μπάλες έδωσε ως αντάλλαγμα δυο εισιτήρια για τον Λαζόπουλο, ένα CD του Μητροπάνου και βάζει τη μαμά της να φτιάχνει τσουρέκια για τον συνάδελφο που της το παραχώρησε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα) και καταφεύγουμε σε αναίσχυντους εκβιασμούς (η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών απείλησε να ανεβάσει στο γιουτούμπι φωτογραφίες του καθηγητή της τεχνολογίας να χρησιμοποιεί την πένσα για να καρφώσει μια πρόκα αντί για σφυρί, προκειμένου να του πάρει το ντουλάπι με τις μακέτες για να βάλει τα δικά της έργα, αλλά αναγκάστηκε να το επιστρέψει όταν αυτός ανακάλυψε και απείλησε να δώσει στη δημοσιότητα επιστολή σε φίλη της, όπου αμφισβητούσε την αξία του ζωγράφου Νέλου Πινέλου).


Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
ειλικρινά σας εύχομαι να βρείτε έναν τρόπο, για την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών της Γ' τάξης του Λυκείου (αν φυσικά επιζούν παιδιά ως την Γ' τάξη του Λυκείου, έτσι όπως τα φορτώνουμε καθηγητές και γονείς, με μαθήματα, φροντιστήρια, ξενόγλωσσα και μουσικές) στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Θα προτιμούσα, βέβαια πρώτα να βρεθεί, ο τρόπος, ώστε το κοριτσάκι με σπαστική τετραπληγία που φοιτά στο σχολείο μου, να έχει ελεύθερη πρόσβαση στο εργαστήριο των υπολογιστών στον πρώτο όροφο.
Γιατί εδώ, κ. Υπουργέ, τελειώνει το αστείο και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για χιούμορ καθώς εσείς, οι συνυπουργοί και οι υφυπουργοί σας (με τη βοήθεια όοοοολων των προκατόχων σας), παρ΄ όλες τις χαρωπές σας διαφημίσεις ότι "Όλα είναι θέμα Παιδείας" και παρ' όλες τις μεγαλόστομες δεσμεύσεις σας, παραβιάζετε ρητά και κατ' εξακολούθηση το Σύνταγμα.
Τόσο το περίφημο άρθρο 16:

Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της...

Όσο και το άρθρο 21:

Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας....

... είχες πάντα κάτι ξεχάσει...

Αγαπητέ κ. Σπηλιωτόπουλε,
πληροφορήθηκα, με χαρά, ότι (όπως όοοοοολοι οι προκάτοχοί σας, έτσι κι εσείς) ξεκινήσατε τις προσπάθειες για να λύσετε τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας μας, τα οποία συνοψίζονται στην εξής δομικής σημασίας φράση:

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αναρωτιόμουν, ωστόσο, μήπως πριν λύσετε το κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα που σας απασχολεί, λέω μήπως (αντίθετα από τους προκατόχους σας), θα ήτο δυνατό, να ασχοληθείτε, ή έστω να βάζατε κάποιον από τους υφυπουργούς σας (δεκτοί και Γενικοί, Ειδικοί και Ιδιαίτεροι Γραμματείς -που πάντα είχα την απορία ποια είναι η ιδιαιτερότητά τους) να ασχοληθεί με κάτι τετριμμένα και ασήμαντα ζητηματάκια που μάλλον καθορίζουν την

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Και αναρωτιέμαι, τώρα, εγώ, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης στην άθληση. Για παράδειγμα, το σχολείο μου (ένα μέσο κτιριακά αθηναϊκό σχολείο) ΔΕΝ διαθέτει γυμναστήριο. Στα σχέδια βέβαια, πρέπει να διέθετε, αλλά υποπτεύομαι ότι ο χώρος που προοριζόταν για γυμναστήριο είναι αυτός που αργότερα βαπτίστηκε αίθουσα εκδηλώσεων και ο οποίος πολύ σύντομα μας άφησε χρόνους (να ζήσουμε να τον θυμόμαστε), στην προσπάθεια να εξασφαλιστούν δυο παραπανίσιες αίθουσες (που τελικά δεν έφταναν), ώστε τα δυο σχολεία που συστεγάζονταν σε δυο βάρδιες να συστεγαστούν σε μία.
Έτσι, γυμναστές και παιδιά (θεωρούμενοι επί πλέον και τυχεροί) ξενιτεύονται σ' ένα γηπεδάκι του Δήμου Αθηναίων, δίπλα στο σχολείο, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ρέμα -μάνα μου δεν είναι ψέμα - αφού, μη γελιέστε, όλη η περιοχή κάτω από την Κατεχάκη ένα μπαζωμένο ρέμα ήτο (και παραμένει), αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι όταν έχει νοτιά, διδάσκουμε κωπηλασία, όταν έχει βρέξει την προηγούμενη μέρα διδάσκουμε καταδύσεις κι όταν βρέχει την ίδια μέρα διδάσκουμε κάνιονινγκ (ξέρετε, αυτό που δένονται ο εις με την έτερη κι όλοι μαζί διασχίζουν καταρράκτες, κρημνούς και φουσκωμένα ποτάμια) ελπίζοντας ότι δε θα μας δούμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων:

ΝΕΟΣ ΛΟΥΣΙΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΞΙ ΜΑΘΗΤΕΣ... ΤΟ ΥΠΕΠΘ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙ ΑΝ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΛΑΘΟΥΣ.

Και ξανααναρωτιέμαι, καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των παιδιών στην ξεκούραση. Για παράδειγμα, υπουργέ μου, ακόμη χειρότερα από το μέσο κτιριακά σχολείο, το σχολείο μου ΔΕΝ διαθέτει ούτε αυλή, αφού τη θυσίασε και αυτή στο βωμό της μονής βάρδιας, κλείνοντας υπόστεγα, ανοίγματα (και διαδρόμους μη σε πω,) στο κυνήγι της απαραίτητης διδακτικής αίθουσας.
Έτσι τα (δεκατριάχρονα, δεκατετράχρονα, δεκαπεντάχρονα, πάνω στην τρέλα τους) παιδάκια μας, αντί να τρέχουν, να παίζουν, ακόμα και να τσακώνονται έχουν κάνει το σχολείο μας άντρο των Μπούκις... Περνούν την ώρα τους στοιχηματίζοντας με απόδοση 4,8 αν χρειάζονται περισσότερα βήματα για να διασχίσουν την απόσταση σκαλιά-μάντρα ή την απόσταση μάντρα-παγκάκι, με απόδοση 21,2 το πόσοι συμμαθητές τους θα πέσουν πάνω τους στην προσπάθεια να διασχίσουν την απόσταση κυλικείο-βρύσες και με απόδοση 1, 1 πόσοι μαθητές θα ποδοπατήσουν τον επιβλέποντα καθηγητή (μεγάλο σουξέ αυτό το στοίχημα, αλλά με μικρές αποδόσεις διότι ΟΛΑ προσπαθούν να τον πατήσουν, βγάζοντας το άχτι τους απάνω του). Σε περίπτωση, δε, βροχής, τα στοιχήματα και οι αποδόσεις εκτινάσσονται στα ύψη, για το πόσα παιδιά, χωρίς ν' αγγίζουν το ένα το άλλο, χωράνε οι διαδρόμοι αν δεν αναπνέουν και πόσα όταν αναπνέουν....

Και ξαναματααναρωτιέμαι καθότι είκοσι χρόνια τώρα (που ζω την τρέλα που λέγεται δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση) λύνεται το ζήτημα αυτής της ρημάδας της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια, αλλά δεν εννοεί να λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των εκπαιδευτικών σε ένα αξιοπρεπές γραφείο. Για παράδειγμα, στο σχολείο μου, για εικοσιδύο άτομα σύλλογο, υπάρχουν τέσσερα γραφεία, (σύνολο 12 συρτάρια) έξι ράφια και πέντε ντουλάπια (όλα δουλειά μαραγκού της γειτονιάς) για τα βιβλία όοοοοολων των συναδέλφων, τα γραπτά και τις εργασίες όοοοοολων των μαθητών, συν τις μακέτες της τεχνολογίας συν τις μπάλες, τις σκυτάλες και τους κώνους των γυμναστών συν τα εικαστικά έργα των μαθητών στα καλλιτεχνικά, συν τα κασετόφωνα των μουσικών, συν την υποτιθέμενη βιβλιοθήκη με βιβλία του μαθητή και του καθηγητή, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και ότι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί άμεσης χρήσης σχολικό βοήθημα.
Έτσι, για ένα συρτάρι ή ένα ντουλάπι δίνεται μάχη σώμα με σώμα (φήμες κυκλοφορούν ότι φιλόλογος για να εξασφαλίσει συρτάρι για τα γραπτά της, κρατούσε δεμένη έτερη φιλόλογο τέσσερις μέρες μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθεί κατ' επανάληψη την εκπομπή της Παναγιωταρέα με καλεσμένο τον Μπαμπινιώτη και θέμα τον διάλογο για την Παιδεία, μέχρι που η άλλη δεν άντεξε το φριχτό βασανιστήριο και υπέγραψε παραχωρητήριο!), γίνονται ύποπτες συναλλαγές (εγώ για το συρτάρι μου πλήρωσα τέσσερα κρουασάν και δυο τυρόπιτες, ενώ έχω έγκυρες πληροφορίες ότι η γυμνάστρια για το ντουλάπι που βάζει τις μπάλες έδωσε ως αντάλλαγμα δυο εισιτήρια για τον Λαζόπουλο, ένα CD του Μητροπάνου και βάζει τη μαμά της να φτιάχνει τσουρέκια για τον συνάδελφο που της το παραχώρησε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα) και καταφεύγουμε σε αναίσχυντους εκβιασμούς (η καθηγήτρια των καλλιτεχνικών απείλησε να ανεβάσει στο γιουτούμπι φωτογραφίες του καθηγητή της τεχνολογίας να χρησιμοποιεί την πένσα για να καρφώσει μια πρόκα αντί για σφυρί, προκειμένου να του πάρει το ντουλάπι με τις μακέτες για να βάλει τα δικά της έργα, αλλά αναγκάστηκε να το επιστρέψει όταν αυτός ανακάλυψε και απείλησε να δώσει στη δημοσιότητα επιστολή σε φίλη της, όπου αμφισβητούσε την αξία του ζωγράφου Νέλου Πινέλου).


Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
ειλικρινά σας εύχομαι να βρείτε έναν τρόπο, για την ελεύθερη πρόσβαση των παιδιών της Γ' τάξης του Λυκείου (αν φυσικά επιζούν παιδιά ως την Γ' τάξη του Λυκείου, έτσι όπως τα φορτώνουμε καθηγητές και γονείς, με μαθήματα, φροντιστήρια, ξενόγλωσσα και μουσικές) στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Θα προτιμούσα, βέβαια πρώτα να βρεθεί, ο τρόπος, ώστε το κοριτσάκι με σπαστική τετραπληγία που φοιτά στο σχολείο μου, να έχει ελεύθερη πρόσβαση στο εργαστήριο των υπολογιστών στον πρώτο όροφο.
Γιατί εδώ, κ. Υπουργέ, τελειώνει το αστείο και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για χιούμορ καθώς εσείς, οι συνυπουργοί και οι υφυπουργοί σας (με τη βοήθεια όοοοολων των προκατόχων σας), παρ΄ όλες τις χαρωπές σας διαφημίσεις ότι "Όλα είναι θέμα Παιδείας" και παρ' όλες τις μεγαλόστομες δεσμεύσεις σας, παραβιάζετε ρητά και κατ' εξακολούθηση το Σύνταγμα.
Τόσο το περίφημο άρθρο 16:

Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της...

Όσο και το άρθρο 21:

Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας....

... το κορμί σου...

Αρκετά! Πόσο Grey’s anatomy, πια ν’ αντέξω η γυναίκα, χωρίς να διαμαρτυρηθώ? Πόσο E.R. να φάω στο κεφάλι και να μην αγαναχτήσω? Πόσο Nip/Tuck να ανεχτώ χωρίς ν’ αρρωστήσω? Πόσο Extreme Make Over να λουστώ, χωρίς να με πιάσει απελπισία? Πόσα Next Top Models να ποδοπατήσουν την ΤουΒούλα μου πριν βγάλω κάλους στο μυαλό? Πόση αγένεια του m.d.House πρέπει να θεωρήσω ως ιδιομορφία πριν αρχίσω να συχτηρίζω γενικώς και ειδικότερα??????? Πόσες υγειινιτζούδες και διατροφιτζήδες θα παρελάσουν από πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα πριν αναφωνήσω:

Φτάνει, enough, assez, basta, bastantes (και θα το έγραφα και γερμανικά αν το ήξερα!!!).... ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!!!!

Είμαστε απροστάτευτοι αδέρφια από όλες αυτές τις απεικονίσεις σώματος που ξεπηδούν από σήριαλ, ριάλιτι και ψευτοενημερωτικοεκπομπές,: Το απειλούμενο σώμα, το μεταβαλλόμενο σώμα, το πάσχον σώμα, το γηράσκον σώμα, το ακρωτηριαζόμενο σώμα, το θνήσκον σώμα. Κι ανάμεσα, διαφημίσεις με σώματα που καταναλώνουν ακατάσχετα προϊόντα άσκησης, αισθητικής και δίαιτας.

Εμείς γινόμαστε τα σώματά μας και τα σώματά μας γίνονται το project μας.

Άπειρα σώματα, καθοδηγημένα από σεναριογράφους ιατρικών σειρών, σκηνοθέτες ριαλιτοπαίχνιδων πλαστικής ανακατασκευής και αρχισυντάκτες κοινωνικοσκουπιδοεκπομπών, πλημμυρίζουν τις οθόνες του μυαλού μας με στόχο την ανάδειξη του βασιλιά. Σώματα που απειλούνται, γυμνώνονται και αναπλάθονται, ανακηρύσσουν, υπόρρητα, το απισχνασμένο, νεαρό και σεξουαλικό σώμα στο απόλυτο σύμβολο επιτυχίας και προσωπικής ολοκλήρωσης ανάγοντας, συνεκδοχικά, όλους εμάς (που δεν το κατέχουμε) σε αδύνατους κρίκους ενός συστήματος, όπου είτε πρέπει να ρυθμιζόμαστε ώστε να χωράμε στο size zero είτε να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα την απόρριψή μας.

Από όλους τους πόρους του μηντιακού συστήματος αναβλύζει η ιδεολογία του σώματος /μηχανή, του σώματος/προϊόν, το οποίο αφ’ ενός ρυθμίζεται, φροντίζεται και αναδομείται εξωτερικά μέσα από δίαιτες γυμναστήρια, ενδύσεις και πλαστικές, αφ’ ετέρου αποκαθίσταται, βελτιώνεται, συμπληρώνεται, εσωτερικά μέσω ιατρικών επεμβάσεων, μεταμοσχεύσεων και in vitro γονιμοποιήσεων ενώ τέλος ανακυκλώνεται για το καλό του ανθρώπινου είδους.

Munch: towards the light

Σ’ ένα περιβάλλον όπου οι μηντιοκατασκευές φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν ότι είναι γεμάτο από τις απειλές του ατυχήματος, των γηρατειών, της σεξουαλικής παρακμής της ασθένειας και του θανάτου, σ’ ένα περιβάλλον διαρκών μεταβολών εργασίας, κατοικίας, κοινωνικής τάξης, οικογενειακών συνθηκών, το σώμα μας ανάγεται στη μόνη σταθερή εγγραφή της ταυτότητάς μας. Ταυτιζόμαστε αρνητικά ή θετικά με το σώμα μας, ενώ όλη αυτή η εικονογράφηση διατηρεί το άγχη και τους φόβους μας, ότι το σώμα μας θα μας εγκαταλείψει αν σταματήσουμε να το ελέγχουμε (πόσο να ακούσει κανείς ότι οι προληπτικές εξετάσεις βοηθούν στην έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία θανατηφόρων ασθενειών, χωρίς να τρέξει να κάνει τη μαστογραφία του) και να το ρυθμίζουμε αδιάλειπτα (ποιος άλλος να σου διαβεβαίωσει ότι η σωστή διατροφή προστατεύει από διαβήτη και υπέρταση, ότι η τακτική άσκηση προστατεύει από καρδιαγγειακές παθήσεις, πριν αρχίσει να τρέχεις με τις ώρες πάνω σε έναν διάδρομο που δεν οδηγεί πουθενά?), αν δεν επιτρέψουμε σε όλους τους οιονεί ειδικούς (υγιεινολόγους, διατροφολόγους, διαγνωστικολόγους) να το ελέγξουν και να το ρυθμίσουν.

Καθώς στις μετανεωτερικές κοινωνίες, το δικαίωμα και η απόδειξη του άρχειν της πολιτείας έχει μετατεθεί από την επιβολή του θανάτου στο μανατζάρισμα της ζωής, όλες αυτές οι τηλεσυλλήψεις, εργαλεία και αποτελέσματα της εξουσίας, το μόνο που επιθυμούν να επιβεβαιώσουν είναι ότι η τέχνη του ζειν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την καταστροφή της ατομικότητας, ότι η φροντίδα/μέριμνα του εαυτού, πρέπει να καταλήγει στην αυτόεξουθένωση, στο θόλωμα της περιχάραξης του υποκειμένου.

Όλα αυτά τα ιατρικά και παραϊατρικά τηλεθεάματα επιβεβαιώνουν την ιατρικοποίηση των μηχανισμών της εξουσίας την εμπέδωση των βιολογικών πρακτικών στην πολιτική, τη μεταβολή της εξουσίας σε βιοεξουσία, στην οποία ανήκει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη φυσιολογικοποίηση των ατόμων (μέσα από την ολική απαγόρευση του καπνίσματος –την χολέρα του 20^ου αι. ή μέσα από τις τεράστιου εύρους καμπάνιες για την παχυσαρκία –την πανούκλα του 21^ου αι.) ώστε να τους παραχωρείται το δικαίωμα του ζειν. Κι όπως λέει και ο Negri (που όσο να πεις τη βλέπει, εδώ και χρόνια, την ανάλογη τηλεορασούλα του στη φίλη και γείτονα Ιταλία), η βιοεξουσία ρυθμίζει/διευθύνει την ζωή από το εσωτερικό της, παρακολουθώντας την, μεταφράζοντάς την, ομογενοποιώντας την και επαναμορφοποιώντας την για να επιτύχει την παρέμβαση της στο σύνολο του πληθυσμού. Ενός πληθυσμού όπου τα άτομα έχουν απωλέσει τα όρια τους, το σώμα τους εντάσσεται, ταυτίζεται και εμπλέκεται με το σώμα του ετέρου, βρίσκει τη συνέχεια του ανασυντάσσεται και αναγεννάται στη συνάντησή του με την τεχνολογία, και πιστοποιεί την υλικότητά του σε μια υπερβατολογική και ταυτόχρονα φοβική αλληλεπίδραση με το επέκεινα....

Κι έτσι το μόνο που μπορώ να κραυγάσω (και ΔΕΝ αναρωτιέμαι σήμερις, για άλλη μια φορά....) είναι αρκετά πια με όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα, όπου θολώνονται τα όρια του σώματος και της τεχνολογίας, αρκετά πια με όλη αυτή τη διαφημιστική μυθολογία, όπου απορρυθμίζονται οι εσωτερικές και εξωτερικές σταθερές και ασάφειες του σώματος, του δικού μου και του άλλου αρκετά πια με όλη αυτή τη μιντιακή απεικόνιση όπου συσκοτίζονται τα όρια ζωής και θανάτου......

... έγκατα...

-Γιατί παιδί μου τρως τα νύχια σου?

-..............................................

-Πόσες φορές σου έχω πει να μην τρως τα νύχια σου?

-.......................................................

-Τι θες, παιδάκι μου, να πάθεις μόλυνση?

-...........................................

-Παιδί μου ΜΙΛΑΩ...

-Κι εγώ, ΑΚΟΥΩ...Από μωρό...

αλλά δεν κάνω κάθε τόσο ανακοίνωση!!!!!!!!

Υ.Γ. Καλό μήνα απανταχού γονείς

...και ξεκινάει...

Όλα ξεκίνησαν όταν η φίλη μου ήρθε αποφασισμένη να πάμε θέατρο για να δούμε την Ευτυχία με την Μεντή. Παρότι δεν είχε κατορθώσει να επικοινωνήσει με το θέατρο δεν αντιλήφθηκε (και εμείς μαζί της) ότι κάτι τέτοιο δεν προμηνούσε τίποτα καλό, και παράτολμα αποφάσισε (παρασέρνοντάς μας) να κατέβουμε ούτως ή άλλως (αυτή με το μετρό κι εμείς –οι μικροί ανόητοι ονειροπόλοι– με το αυτοκίνητο) στο Βασιλάκου για να βρούμε (οι αφελείς) εισιτήρια.

Στον πηγαιμό για το θέατρο είπαμε να χρησιμοποιήσουμε το χριστουγεννιάτικο δώρο του παιδιού μας, τον ΝΑΒΙΓΚΑΤΟΡΑ....

Το να βρεις τη διεύθυνση είναι ένα ζήτημα, αλλά, εντάξει! μετά από κανα-δυο δύσκολες και χρονοβόρες προσπάθειες, το κατέχουμε.... Το να σε εντοπίσει ο ναβιγκάτορας είναι ένα δεύτερο. Διότι ο δορυφόρος, ΔΕΝ θέλει ψηλά κτίρια, ΔΕΝ θέλει στέγαστρα (και που να σταθώ στην Αθήνα ρε φίλε?) και αντιπαθεί (ο αντιοικολόγος) τα δέντρα,. Τέλος πάντων, το βάλαμε το Βασιλάκου, μας βρήκε και ο δορυφόρος και ξεκίνησε η καλή κυρία Ναβιγκάτορα τις εντολές:

--Σε ενάμισι χιλιόμετρο κάντε δεξιά....σε ένα χιλιόμετρο κάντε δεξιά... σε πεντακόσια μέτρα κάντε δεξιά.... (αμάν, καλή μου, το καταλάβαμε ΘΑ ΣΤΡΙΨΟΥΜΕ ΔΕΞΙΑ, έλεος πια)

--Για τετρακόσια μέτρα συνεχίστε ευθεία

--Σε διακόσια μέτρα στρίψτε αριστερά... κ.λ.π., κλπ..

Όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι τη μοιραία εντολή

--Σε εκατό μέτρα κινηθείτε κυκλικά στην πλατεία και βγείτε στην πρώτη έξοδο....

Μπαίνοντας από τη Μάρνης στην πλατεία Μεταξουργείου, η πρώτη έξοδος είναι (όπως πολύ σωστά έγραψε και ο ναβιγκάτορ) η Δηλιγιάννη. Έλα όμως που του καλού μου (που, ως γνήσιος έλλην, αμφισβητεί την ικανότητα του δορυφόρου, του σχεδιαστή του χάρτη, του προγραμματιστή της εφαρμογής ΚΑΙ την ορθότητα των εντολών του ναβιγκάτορα –τώρα που το σκέφτομαι ένα ελαφάκι έπρεπε να φέρει ο αη-Βασίλης και πολύ ήταν) του φάνηκε ότι η Δηλιγιάννη τον βγάζει πολύ δεξιά σε σχέση με τον Κεραμεικό και αποφάσισε να βγει στην επόμενη έξοδο.

ΟΥΠΣ! Η ευγενέστατη μαντάμ Ναβιγκατόρ, χωρίς ίχνος εκνευρισμού μ’ επιμονή και υπομονή τον ανάγκασε να ακολουθήσει τις επόμενες εντολές κι έτσι βρεθήκαμε στη Λένορμαν... στην Ιωαννίνων.... στην Κωνσταντινουπόλεως... στην Ιερά Οδό.. Και εκεί με αυστηρό πλέον ύφος τον διέταξε να στρίψει δεξιά.

Και ιδού το δίλημμα... δεξιά ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ τις γραμμές? Του Μ. του φάνηκε ποιο λογικό το ΜΕΤΑ τις γραμμές (επιχειρηματολογία: ο δρόμος ήταν μεγαλύτερος!). ΚΑΚΩΣ, πολύ ΚΑΚΩΣ. Διότι τι να δει κι ο δορυφόρος? Πόσο μικρή απόκλιση να έχει (ούτε είκοσι μέτρα δεν είναι το φάρδος των γραμμών του τρένου)? Σε βλέπει και πηγαίνεις κατά που σού ‘πε, οπότε είναι ήσυχος και κάποια στιγμή βάζει την σενιόρα Ναβιγκάτουρ να σε ορμηνέψει

--Στρίψτε δεξιά

Αυτό, στο συγκεκριμένο σημείο και δεδομένων των τοιχίων των γραμμών, ενέχει κάποιες δυσκολίες ακόμη και για ένα 4Χ4 όπως το δικό μας. Οπότε προχωράς, προς μεγάλη απορία της Φράου Ναβιγκάτορ ευθεία. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα που χρειάζεται για να χωνέψει την απείθεια, και να σε εντοπίσει (όχι που θα τη γλίτωνες) δίνει την εντολή που θα σε ξαναβάλει στον ίσιο δρόμο:

--Σε ενενήντα μέτρα στρίψτε δεξιά.

Κι επειδή ανησυχεί ότι θα ξαναπαρακούσεις το επαναλαμβάνει

--ΣΤΡΙΨΤΕ ΔΕΞΙΑ

Μπροστά σε τέτοια επιβολή τι να κάνεις? Υπακούς! Και στρίβεις δεξιά... και στρίβεις αριστερά.... και πας ευθεία... και ξαφνικά (αλληλούια!!) ακούς το πολυπόθητο:

--Σε τριακόσια μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας

--Σε διακόσια μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας

--Σε εκατό μέτρα φτάνετε στον προορισμό σας

Και σου δημιουργείται Η αμφιβολία, Η αμφισβήτηση και Η αναρώτηση. Διότι, άντε όχι στα τριακόσια, άντε ούτε στα διακόσια, αλλά στα εκατό μέτρα πια θεωρείς ότι θα έχεις και οπτική επαφή με τον προορισμό σου.... Αμ, δε! Κι εκεί στο πουθενά, έρχεται η ανακοίνωση που σε ρίχνει στα τάρταρα της απελπισίας:

--Φτάσατε στον προορισμό σας

Ποιον προορισμό καλή μου? Πού είναι το θέατρο? Ή έστω κάτι που να μοιάζει με θέατρο? Ή έστω κάτι που να μοιάζει με ταμπέλα δρόμου να ελέγξεις αν είσαι τουλάχιστον στον δρόμο του θεάτρου?

Κι επειδή, όσο να πεις, το ‘χεις το γονίδιο πρώτα-αμφισβητώ-μετά-αναπνέω, ξαναβάζεις τη διεύθυνση αναγκάζοντας την απορημένη σινιόρα Ναβιγκατόρου να σε διαβεβαιώσει ότι ΝΑΙ

--Είστε στον προορισμό σας

Οπότε (αρχίζοντας να βρίζεις τη ΝΑΣΑ, τους δορυφόρους της Κοντολίζας, το διαστημικό πρόγραμμα του Ρέηγκαν, τις καρφίτσες της Ολμπράιτ, την εκτόξευση το Απόλλο1, τον Άρμστρονγκ (όχι τον Λούις, τον άλλο) τον Στίγκλιτς, τον καπιταλισμό, τους Λουδίτες και τη βιομηχανική επανάσταση, τον Λούθηρο και την προτεσταντική ηθική, τον Κολόμβο και φυσικά τις Νέες Τεχνολογίες), επιστρατεύεις τον έντυπο οδηγό της Αθήνας και αναζητείς με τον παραδοσιακό (βλαστημώντας και ψάχνοντας τα γυαλιά της πρεσβυωπίας) τρόπο τη διεύθυνση. Πού είσαι όμως? Αναγκαστικά κατεβαίνεις για να αναζητήσεις μια τόση δα ταμπελίτσα να σου λέει που σκ... είσαι και.....

Ω! του θαύματος...ΝΑΙ!! ΝΑΙ!!! Παραλήρημα χαράς. Τριάντα μέτρα από τη γωνία διακρίνεις το (λέμε τώρα) θέατρο και δίπλα τη στημένη εδώ και άπειρες ώρες φίλη σου.... Η καλή κυρία έχει δίκιο! Έχεις φτάσει στον προορισμό σου!!!

Ο ναβιγκάτορας έχει υπερπηδήσει το εμπόδιο της αμφισβήτησής σου, την αισχρή και ελλιπέστατη σηματοδότηση των αθηναϊκών οδών, την τάση των ελληνικών θεάτρων να κρύβονται σε πρώην αποθήκες και γκαράζ (τα οποία, ως γνωστόν, έχουν εξαίρετη ακουστική και ορατότητα και φυσικά επαρκή θέρμανση και αξιοπρεπή καθίσματα) και σε έχει φέρει στον προορισμό σου...

Υ.Γ. Τελικά ΔΕΝ αποζημιωθήκαμε. Εισιτήρια ΔΕΝ υπήρχαν, μόνο τελευταία σειρά σε πλιάν καρεκλίτσες. Κι επειδή, την τελευταία φορά που αποδεχτήκαμε μια τέτοια διευθέτηση, γίναμε μάρτυρες της σκληρής τιμωρίας μιας άμυαλης κυρίας η οποία –έχοντας τολμήσει να φάει για μεσημέρι, ενώ σκόπευε να πάει θέατρο– βρέθηκε κάτω με σπασμένη την καρέκλα, αρνηθήκαμε. Η απόπειρά μας, δε, να κλείσουμε εισιτήρια για την επόμενη Δευτέρα ή Τρίτη, αντιμετωπίστηκε από την, κατά τα άλλα, συμπαθέστατη νεαρή ταμία σχεδόν καγχαστικά... Πρώτη ημερομηνία διαθέσιμη για να «μας βολέψει» (σα ρουσφέτι στα εξωτερικά του ΙΚΑ) ήταν στις ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ Φεβρουαρίου. Κι επειδή εμείς, όσο να πεις, ΔΕΝ είμαστε του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού... ΔΕΝ ξέρουμε τι θα (θέλουμε ή θα μπορούμε να) κάνουμε, αν θα ‘μαστε καλά, αν θα ‘μαστε ακόμη παντρεμένοι, ούτε καν αν θα ζούμε (καλά γι αυτό και γι αύριο έχουμε αμφιβολίες) στις 4/2, μάλλον ούτε φέτος θα δούμε (βρούμε) την Ευτυχία και θα καταφύγουμε σε υποκατάστατα....

... το μωρό μας...

Ήταν 10 Ιανουαρίου, 49 χρόνια πριν εμφανιστεί ο Ιησούς, όταν ο Ιούλιος Καίσαρας διάβαινε τον Ρουβικώνα και άγρια χαράματα ξεκινούσε την πορεία του προς την κατάκτηση της Ρώμης. Δύο χιλιάδες και σαράντα ένα χρόνια αργότερα, μόλις είχε ξεκινήσει η 10^η του Γενάρη, το ωραιότατο και ολοκαίνουργο στρώμα μου καταστρεφόταν από τα νερά του δικού μου Ρουβικώνα και μέσα στο άγριο χάραμα (χωρίς κανέναν σεβασμό για τον ύπνο μας – ασέβεια που διατηρεί 17 χρόνια τώρα) η κόρη μου ξεκινούσε την πορεία της προς την κατάκτηση της ζωής μας...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1072, όταν ο Robert Guiscard έμπαινε πάνοπλος με τον στρατό του στο Παλέρμο. edit (χάρη στην ευγενή προσφορά του Sotiri k): Χίλια οχτακόσια είκοσι χρόνια μετά, ο και καλά ψύχραιμος αν και αγουροξυπνημένος καλός μου, μπαίνει πάνοπλος με βαλιτσάκια, βιβλιάρια, εξετάσεις και τηλέφωνα στο αυτοκίνητο και παραλίγο να ξεκινήσει αφήνοντας εμένα απ’ έξω....

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1776, όταν ο Thomas Paine εξέδιδε την «Κοινή Λογική» με τα επιχειρήματα της αμερικανικής επανάστασης. Διακόσια δεκαέξι χρόνια μετά η ανυπότακτη κόρη μου αρνείται να συναινέσει στην κοινή λογική γιατρών, υπερηχογραφολόγων, μαιών και μες στο πρωινό εξέδιδε το δικό της μανιφέστο με τα επιχειρήματα της παραμονής της εντός της μήτρας μου...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1806, όταν ο γάμος του Ναπολέοντα με την Ιωσηφίνα ακυρωνόταν. Εκατόν ογδόντα έξι χρόνια αργότερα και αφού η ακύρωση της εξόδου της κόρης μου δημιουργούσε κάτι που έχει να κάνει με λάμψεις... εκλάμψεις... προεκλάμψεις... (κάτι τέλος πάντων, που λάμπει και φωσφορίζει μέσα στην αίθουσα τοκετών), αποδεχόμασταν μέσα στο μεσημέρι ότι δεν της άρεσε η ιδέα να γεννηθεί Μαρουσιώτισσα και μεταφερόμασταν άρον – άρον στο Αλεξάνδρας, ώστε να γεννηθεί Αθηναία...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1839, όταν έφτανε για πρώτη φορά το τσάι από την Ινδία στην Αγγλία. Εκατόν πενήντα τρία χρόνια αργότερα, κανένα τσάι δε φτάνει για να συνεφέρει την πανικόβλητη (μετά από τόσες ώρες αναμονής και τις διαδρομές Ψυχικό-Μαρούσι-Πλ.Μαβίλη) πλέον μητέρα μου κι έτσι επιστρατεύονται ηρεμιστικά, καμφορές και τέλος υπογλώσσια ώστε να μην κλάψουμε μέσα στο απόγευμα την αποχώρηση της γιαγιάς πριν γελάσουμε με τον ερχομό της εγγονής...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1901, όταν ανακαλύφτηκε η μεγαλύτερη αναβλύζουσα πετρελαιοπηγή στο Τέξας. Ενενήντα ένα χρόνια αργότερα, 19 ώρες αφότου έκανε το πρώτο της βήμα προς την ύπαρξη, η κόρη μου ξεπρόβαλε γεμάτη περιέργεια το κεφαλάκι της μέσα από τον αναβλύζοντα αίμα και αμνιακό υγρό κόλπο μου.

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1919 όταν μετά από διαπραγματεύσεις του Ελ. Βενιζέλου στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισίου, υπόμνημα προσδιόριζε τους Έλληνες εντός της ελληνικής επικράτειας σε 4,5 εκατομμύρια. Εβδομήντα τρία χρόνια αργότερα, μετά από διαπραγματεύσεις δευτερολέπτων των παιδιάτρων με το μωρό μου (όπου όλα τα αιτήματά της έγιναν ασμένως δεκτά), το κλάμα της τροποποιούσε τον πληθυσμιακό προσδιορισμό των Ελλήνων εντός της επικράτειας με την προσθήκη ενός θήλεος ύψους 52 εκατοστών και βάρους 3.800 γρ....

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1920, όταν η συνθήκη των Βερσαλλιών έθετε και τυπικά τέλος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εβδομήντα δύο χρόνια αργότερα, ο έκθαμβος Μ. απλώνοντας το χέρι του για ν’ ακουμπήσει το ροζ μωρό που στο βραχιόλι της έχει το δικό μου όνομα και το δικό του επίθετο θέτει και τυπικά το τέλος της χαρωπής διαδικασίας «τοκετός της Μένης» με την οποία τρεις γενιές γυναικών απασχολήσαμε το μισό ΕΣΥ Αθηνών, Πειραιώς και Περιχώρων...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1929, όταν ο Hergé παρουσίαζε στον κόσμο τον γιό του Τεν-Τεν. Εξήντα τρία χρόνια αργότερα, ο καλός μου παρουσίαζε την κόρη του στους εκατοντάδες θείους, θείες, αδέρφια, ξαδέρφια, κολλητούς, που (όπως είναι αναμενόμενο στην Ελλάδα), περίμεναν υπομονετικά απ’ έξω από την αίθουσα τοκετού (σχεδόν κόντεψε να μπει η εντεκάτη του Γενάρη και η φίρμα ακόμα να κάνει εμφάνιση) με καφέδες, σάντουιτς, τσιγάρα, άπειρες μλκιες, φυσικά με ιστορίες τρόμου με ετοιμόγεννες επίτοκες, ανάτοκες και κατάτοκες ικανές να κάνουν τον Πολάνσκι να ξαναγυρίσει το μωρό της Ροζμαρί και την κατακλείδα ΌΟΟΟΟΟΛΑ θα πάνε καλά (ναι θα πάνε.. το ΠΟΤΕ θα πάνε ήταν το ζήτημα)....

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1969, όταν χιλιάδες κάτοικοι της Ν. Υόρκης προσφέρουν τροφή για τους λιμοκτονούντες της Μπιάφρας. Είκοσι τρία χρόνια αργότερα το αμήχανο και άμαθο στήθος μου προσφέρει την πρώτη τροφή στο μωρό μου, που με τη θηλή μου στο στόμα της, μάλλον παρηγοριέται για την αποστέρηση της σιωπής και της ασφάλειας της μήτρας παρά θηλάζει...

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1971, όταν η χάρη και η κομψότητα της Coco Chanel χάνονταν μαζί της. Εικοσιένα χρόνια αργότερα, οι γονείς μου χαμογελούν σ’ ένα μαυρομάλικο μωρό με δάχτυλα πιανίστας πεπεισμένοι ότι έχουν μπροστά τους τον ορισμό της καλλονής, το απαύγασμα της κομψότητας και την επιτομή της χάρης.

Ήταν 10 Ιανουαρίου του 1992, όταν η GreenPeace ανακοίνωνε την πίκρα και τη δυστυχία μιας ολόκληρης χώρας πιστοποιώντας τον θάνατο 243.000 Ιρακινών πολιτών κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου. Λίγο πριν βγει η μέρα, ένα μωρό στην αγκαλιά μας, ακύρωνε κάθε πίκρα, κάθε δυστυχία, κάθε θάνατο και μας έταζε μια απέραντη και άσβεστη πληρότητα...